...“Evet! Diyorum ki; meselelerimizi çözmek için edebi değil
teknik bir üslup seçersek, kendimize verdiğimiz serbestliği
iyi kullanmış oluruz ve demokrasi gibi bunu da kendimize
benzetmeyiz. Teknik bir üslup seçmeliyiz; çünkü bizler
teknisyeniz. Duygularını ifade edebilmek için bakkal,
bakkal gibi, bahçıvan da bahçıvan gibi düşünebilseler; kendilerine
yakışacak bir ifade coşkunluğuna kavuşacak zamanı
bulabilselerdi; bütün şehir, gereksiz edebiyattan temizlenmiş
olurdu. Yazık ki her zaman birinci sınıf bir bakkal, dördüncü
sınıf bir edebiyatçının üslubuna özendiği için, onu kullanmak
zorunda kaldığı için, edebiyatçılar tarafından edebi
bakımdan hor görülmektedir. Biz, yani bu dünyanın iki sahibi
sen ve ben, bu oyuna gelmeyecek kadar yeterliyiz. Birinci
sınıf matematikçi olmak yolunda bulunan bu iki müstesna
genç, lisede matematikten belge almış bir edebiyatçının
hakimiyetine boyun eğemez. Napolyon gibi gururla söyleyebiliriz:
‘Bizim asaletimiz, bizimle başlar.’ Anlaşılmamak
korkusuna gelince: bir edebiyatçının meseleleri de -günlük
yaşantının nakledilmesi dışında- halk için, bir matematikçinin
denklemleri kadar, belki de daha soyut kalır. ...